Het eerste bezoek aan een gynaecoloog sinds 4 jaar vond plaats in het St. Lucasziekenhuis in Winschoten. Er werden 4 vleesbomen gezien en het beste was om maar gelijk een baarmoederverwijdering via de bikinisnede te laten uitvoeren. Tegendraads als altijd en altijd op zoek naar meer mogelijkheden, negeerde ik dit advies compleet en liep weer 6 weken rond, afwachtend. In het lokale dagblad las ik toen geheel per toeval een oproep om mee te doen aan een studie aangaande embolisatie van vleesbomen versus baarmoederverwijdering . Per ommegaande gereageerd en al snel bij het Martiniziekenhuis op een gesprek. Een goed en duidelijk verhaal, maar met uiteraard voor- en nadelen en een hoop onbekende factoren op dit moment. De computer zou puur willekeurig de keuze voor een van beide behandelmethoden selecteren.

Een gok

Daar ik nog steeds het liefste helemaal niets wilde, heb ik 5-6 weken moeten nadenken. En ik kwam achter één ding: ik wilde absoluut mijn baarmoeder niet kwijt!!! In het verkennende gesprek kwam naar voren dat er een iets hogere kans op embolisatie was, gezien de lijn der behandelingen tot aan dat moment. Met dat in het achterhoofd heb ik de gok gewaagd en mijn handtekening gezet. En, door hoger hand geleid, kwam de keuze op emboliseren. Anders was ik waarschijnlijk gelijk gestopt met mijn medewerking aan het onderzoek. Ik heb gegokt en het kwam goed uit!

De oproep

De oproep voor de ingreep kwam al snel; binnen 2,5 week was ik aan de beurt. Angst sloeg al wat toe, waar begin ik aan! Maar toen ik door een MRI – scan ging, sloeg het goed toe. Het claustrofobische van die buis was verschrikkelijk. De scan bracht i.p.v. 4 nu 10 vleesbomen aan het licht! De dag van de ingreep nadert, ik ben ingecheckt en inmiddels doodsbang. Ik wil zo graag weer met mijn man mee naar huis, maar realiseer me dat ik er vroeg of laat niet onder uit kom om me te laten behandelen hiervoor. Doorzetten maar! Dankzij steun van vrienden en mijn eigen vermogen om mezelf heel rustig te kunnen krijgen middels een meditatie, kwam ik in een hele rustige lichamelijke en geestelijke toestand. Ik was er klaar voor! En dat bleek ook wel, ik heb e.e.a. vol bewondering in alle rust liggen gadeslaan en liggen te beluisteren. Het hele embolisatieproces was fantastisch, wat een techniek! Het viel me allemaal zo mee, totdat de radioloog de laatste afrondingen deed (katheters eruit halen e.d. ) en ik in een shocktoestand kwam. Koorts, duizelig, misselijk, allemaal zaken die bij het beeld na een embolisatie hoorden. De pijn van het weefselversterf ging in seconden van 0 naar maximaal en was niet meer te onderdrukken. Mijn pijn kwam zo snel en zo hevig, twee morfine-injecties van ieder 10 ml konden niets meer veranderen. En hoewel ik in mijn spieren ontspanning voelde en gelukkig daardoor een hyperventilatie aanval overging, bleef mijn waarneming heel scherp.

De verlossing kwam door middel van een ruggenprik, die 3 dagen mijn onderlichaam heeft verdoofd c.q. verlamd. Die éne nacht over werden er zodoende 4. En het vooruitzicht van de volgende dag bij wijze van spreken weer in de tuin kunnen zitten, is behoorlijk anders uitgepakt.

16 Maanden later

Het is nu 16 maanden geleden, alle 10 vleesbomen zijn verdwenen en ik voel me prima! Ik heb geen last meer van pijnen en de menstruatie is minimaal. Hoewel het een nieuwe behandelwijze was ( en nog is) en ik er heel erg bang voor was, zou ik het zo weer over doen. De pijn en het (hele korte) ongemak vervagen compleet bij het voordeel dat ik nu van de ingreep ondervind! En ik ben heel blij dat ik mijn baarmoeder heb kunnen behouden. Ik heb me als (bewust) kinderloze vrouw nooit gerealiseerd hoe belangrijk dit zuiver vrouwelijke orgaan voor mij is.