Mijn baarmoeder werd via een buikoperatie verwijderd. Voor mij de afsluiting van nagenoeg een leven lang kommer en kwel op gynaecologisch gebied.

Als DES-dochter maakte ik al vroeg kennis met mijn baarmoeder. Vanaf mijn elfde jaar menstrueerde ik overvloedig en dat bleef de rest van mijn leven zo. Alles beleefde ik met mijn baarmoeder: tien jaar fertiliteitsbehandelingen, zeven zwangerschappen waarvan twee met goede afloop, twee ivf-behandelingen met als bekroning onze tweede zoon. Ik had een band met mijn baarmoeder, zeker ook door de wel honderd echo’s die ik heb gehad. Dat mijn baarmoeder tot mijn 49ste jaar bij me bleef, mag een wonder heten.

Na de geboorte van onze jongste zoon, in 1994, werden mijn menstruaties steeds overvloediger en de tussenpozen korter: 26 weken per jaar ongesteld was al ‘normaal’. Dit werd afgedaan met: “komt door de ivf, teveel zwangerschappen, je zult wel in de overgang zijn.” Ik werd het ‘zeuren’ zat en legde me maar bij de situatie neer.

Tot die ene zaterdag

Ik liep bij een tuincentrum toen plotseling het bloed zo mijn schoenen in gutste. ‘Dit zit goed fout!’ wist ik nu. Het duurde nog tien maanden voordat mijn baarmoeder eruit ging.

Eerst kwam ik op de wachtlijst voor de gynaecoloog. Er werden poliepen gevonden en ik kreeg een curettage via een kijkoperatie. Tijdens deze ingreep werd een mirena-spiraal geplaatst, die er na drie weken net zo hard weer uitspoelde. Ik dacht dat ik dood zou bloeden en belandde op de eerstehulp post. Mijn baarmoedermond kon zich niet meer sluiten. Ze ontdekten vleesbomen die bij de curettage niet gezien waren. Na een paar uur werd ik met zware medicijnen en een dubbele dosis hormonen om het enorme bloeden te stelpen naar huis gestuurd. Doodeng! Ik kwam op de spoedlijst en een maand later, op 3 oktober 2005, werd mijn baarmoeder inclusief baarmoedermond verwijderd.

De operatie

De operatie viel me tegen, wat een pijn, verschrikkelijk! En wat een groot litteken! Mijn baarmoeder bleek wel zo groot als een kinderhoofd te zijn. De eileiders en eierstokken zaten er nog en verder was alles gezond. De dag na de operatie kreeg ik mijn baarmoeder te zien. Ze legden een celstof matje op mijn borst en ik mocht zelf mijn baarmoeder uit een glazen pot pakken en als een pasgeboren baby op mijn borst leggen. Heel eng vond ik het, maar wel heel mooi. Ik kon duidelijk zien hoe de eileiders hadden gezeten. Ze lieten me zeker twintig minuten zo liggen en ik koesterde mijn baarmoeder als een pasgeboren baby. Ik huilde zoals ik nog nooit had gehuild. Mijn verdrongen verdriet kwam eruit. Mijn verdriet om de miskramen, die letterlijk weggegooid waren zonder dat ik ooit het geslacht heb geweten. “Je baarmoeder is en blijft van jou, die mag je begraven als het jouw tijd is”, zeiden ze. En zo gebeurde het, ik begroef haar bij het graf van mijn ouders.

Mijn herstel verliep langzaam. Ik mocht de vijfde dag naar huis, nog erg verzwakt door het jarenlange vloeien. Door mijn bekkeninstabiliteit moest ik opnieuw leren lopen. Na vier weken kon ik weer een beetje schuiven en na acht weken liep ik normaal. Mijn buik is ook nu, in 2008, nog wat gevoelig en dat zal wel zo blijven.

Het blijft een teer onderwerp. Soms kan ik zomaar verlangen naar mijn baarmoeder, zonder dat vreselijke vloeien natuurlijk. Ik ben er mijn gynaecoloog nog iedere dag dankbaar voor dat ik mijn baarmoeder mee mocht nemen en dat ik een gedenkplaats kon creëren voor haar en mijn verloren zwangerschappen.

Als afsluiting van deze periode in mijn leven, schreef ik een gedicht:

Afscheid van mijn baarmoeder

Het is tijd, ik moet je laten gaan
ik moet je teruggeven aan de aarde
ik moet je laten rusten bij mijn moeder.

Twee moeders bij elkaar
ze zal over je waken
ze zal je liefdevol ontvangen
twee moeders….
Maar ik leef nog en toch
word ik al een beetje begraven.
Het meest dierbare wat ik bezat:
het huisje van mijn kinderen
de levende en de ongeborene.
Ik kende je zo goed, té goed
je kon niet meer, je was ziek, uitgeput!
Daarom moet ik je laten gaan,
maar het afscheid doet zo’n pijn!!
Ondraaglijk……

Twee moeders zijn bij elkaar
twee moeders, gestorven binnen twee jaar.

Dag lieve baarmoeder
Rust zacht!